Agaricus Blazei Murril to grzyb pochodzący z Ameryki południowej, który wyglądem przypomina naszą pieczarkę. Jest bardzo często stosowany na infekcje wirusowe i przy pasożytach.
Wygląd Agaricusa
Agaricus należy do rodziny Agariaceae (pieczarkowate) i wyglądem przypomina naszą pieczarkę polową. Ma kolor brązowo złoty, dlatego często nazywany jest grzybem słonecznym. Może urosnąć nawet do 14 cm długości i 5 cm grubości a z powodu lekko migdałowego zapachu i smaku jest uznawany za niezwykły rarytas.
Inne nazwy Agaricusa to – pieczarka słoneczna, pieczarka migdałowa, boski grzyb, czy „grzyb księżniczka” (Japonia).
Pochodzenie Agaricusa i historia jego odkrycia
Agaricus blazei Murril [Agaricus subrufescens] to jadalny grzyb pochodzący z Ameryki Południowej, gdzie zbierany był głównie przez mieszkańców brazylijskiej wioski Piedade. Został odkryty w 1945 r. przez angielskiego Mykologa – Williama A. Murrila i na jego cześć nadano mu nazwę Agaricus Blazei Murill.
Początkowo grzyb ten nie zwracał zbytnio uwagi. Dopiero w 1960 zaobserwowano, że mieszkańcy wioski Piedade, gdzie zbierano i uprawiano tego grzyba, znacznie rzadziej zapadali na przewlekłe choroby, w tym także na nowotworowe. Postanowiono wysłać Agaricusa do labolatorium i dokładnie sprawdzić jego właściwości. Tematem tym zajął się japoński naukowiec Takatoshi Furumoto.
Podczas badań odkryto, że Agaricus posiada ogromną ilość polisacharydów, które mają duże zastosowanie i korzystnie wpływają na układ odpornościowy organizmu. Badania wykazały że grzyb ten zmniejsza stany zapalne, wzmacnia odporność przeciwzakaźną i przeciwnowotworową, niszczy komórki nowotworowe i wiele patogenów oraz zmniejsza stres oksydacyjny i poziom cholesterolu.
Agaricus służył więc mieszkańcom wioski nie tylko jako pokarm, ale również jako lekarstwo. Żyli oni w zdrowiu, aż do osiągnięcia starszego wieku.
W 2002 roku grupa badaczy stwierdziła że jest on identyczny z opisanym już wcześniej Agaricus brasiliensis. W 2005 kolejnemu badaczowi Kerriganowi przy pomocy analizy DNA udało się udowodnić, że obydwa te grzyby są identyczne genetycznie z opisanym już w 1893 roku gatunkiem Agaricus subrufescens Peck – który uważany jest w związku z tym za najstarszą naukowo poprawną nazwę.
Podsumowując, badania laboratoryjne wykazały, że Agaricus pomaga:
– zmniejszyć stany zapalne,
– wzmocnić odporność przeciwzakaźną i przeciwnowotworową,
– oraz zmniejszyć stres oksydacyjny i poziom cholesterolu.
W 2004 roku przeprowadzono kolejne badania, które wykazały, że spożywanie Agaricusa przez osoby poddawane chemioterapii, poprawia ich stan zdrowia i odporność.
